Büyük kentler, onu izleyenlerin bireysel değil kolektif bir rüyası olma konumundadır. Bu anlamda büyük su varlığının eksilen tarafına odaklanan Özdemir, suyun düşsel ve akışkan yanıyla bizi zamanı yeniden deneyimlemeye davet eder, ışığın akışı ile su arasında bir bağ kurmayı dener. Tarkovsky, sanatsal ifade “iç zorunluluktan, bir bütün olarak malzemede sürmekte olan organik bir süreçten kaynaklanmak zorundadır” der. Özdemir’in üretim izleği düşsel olan ile kaybedilen gerçeklik olarak yaşam hakkının arasındaki hatta gezinmektedir. Bu iki hattı birbirine bağlayan algımızın ürettiği manzaraya bakan Özdemir, doğal imgelerin zamansal boyutta var oluşuna tanıklık ederken bir veda ile bizi terk edişlerini, azalan, küçülen, ayrılan ve uzaklaşan imgelerle yakarışlarını görünür kılmaktadır.